Herkesin çocukluğuna dair zihninde bir söküp atmaya çalıştığı günler birde tadına doyamadığı anlar vardır. 90larda şimdiki gibi güvensiz ortamlar yoktu. Akşam ezanlarına kadar tüm mahalle çocuklarıyla mahallede top oynar, bisiklet sürerdik.
Hele birde hıdrellez akşamları vardıki…
Mahalle mahalle gezer, her sokaktan yükselen dumanları, ateşin üzerinden atlayan komşu ve komşu çocuklarını izlerdik.
İzmir insanı güzeldir. O zamanlar herkes birbirini tanırdı, selam verirdi. Her mahalle bizimdi. Bizde her mahallenin çocuğuyduk. Ateşten atlama sırasının bize gelmesini beklerdik heyecanla, çocuk sabırsızlığıyla. Her atlamadan sonra bir oleyyy sesi yükselirdi her sokaktan. O gün eve erken gel demezdi anne-babalar. Süresiz izin olurdu hıdrellez akşamları.
Şimdi oturmuş epeydir kalem tutmayan ellerimle bu satırları yazarken, hasret ve özlemle çocukluğumun bu güzel anılarını hatırlayıp hıdrellez akşamlarını yad ediyorum. Yaş aldıkça içim daha bi buruk yad ederim bu günü.
Hıdrellez- İzmir – Çocukluk…
Zaman makinası olsaydı eğer, o günlere dönmek ister miydik acaba?
MAVİ
