Dünya dediğin bir dolu yalnızlık.
Kendi gibi bir başına içinde tüm kalabalık.
Öyle yollara pusu kurup beklemekte değil.
Hepsi gülünecek kadar el ele
muzdaripleriyle.
Bazısı anne karnındaki bir bebek kadar yalnız.
Onu hayata bağlayan ince bir kanal var, yok.
Mecburen gözü tok.
Biraz su, biraz kan,
Çokça gürültü, daracık mekan.
Ne yüzünü, ne gözünü aydınlatacak ışık var.
Öylece bekler kaderindeki düğümleri,
O kadar.
Komadaki bir hasta gibi yalnız olanlar da var.
Etrafında hâle hâle doktorlar, hemşireler,
Aile efrâdı, arkadaşlar
ama komadaki derin uykuda,
Bambaşka bir yerde.
Belki de değil.
Zaman geçer, belki şifa gelir,
Belki emir.
Kabir yalnızlığına ne demeli?
Yerin altının sakinleri;
Kimisi said,
Kimisi şâki.
Elde avuçta tek kalan,
İçi dolu bir amel defteri.
Peki dünyayı değiştiren bir kâşif mi
daha yalnızdır,
Tarihe yön vermiş bir lider mi?
Hangisinin yalnızlığı daha değerli?
En paha biçilmez yalnızlıklarsa
Hiç olmayacak yerlerde görülmüş ya!
Cennet çıkışında, gemi inşaasında,
Kuyu dibinde, balık karnında,
Çarmıh üstünde, mağara içinde.
O yalnızlarla anlam bulmuş yalnızlık,
Yokluk,
Varlık.
Bazen de yalnızlık bulur kendini,
Müebbet hapiste,
Bir mahkum hücresinde.
Tik tak, tik tak.
Saatleri, saniyeleri bırak,
Anlara bak!
Onun gibi yalnız mıdır sebebi olan irade?
Hayır, hayır!
Terazisi kırık o hükümler çoktan etrafını sarmıştır,
Birer heyula olup.
Hadi hücredeki yalnız, kuyudaki yalnızı bulur.
Öbürünün ötede yalnızlığı nice olur?
Bir de suda boğulan yalnızlar var.
Gemilerine rüzgarlar üflemiş bed nefesler.
Saçarak etrafa irinlerini,
Ateş yalnızlığına mıhlayarak kaderlerini.
O sudaki yalnızlar ise, olur da balık karnındaki
Yalnızın sahilindedirler.
Bir müddet sonra, bir ağaç gölgesinde.
Ömür yalnızlığının kapanan perdesinde.
Ey yığınlar içindeki yalnız!
Ey eli kalem tutan yalnız!
Mesele ve dahi netice yalnızlıksa,
En değerlisini bulmalı.
Kötülük fısıldayanla değil,
İyilik emredenle kalmalı.
Emir Akçaağaç
Kaynak: https://www.sesdergisi.ca/?p=1358
