Bir Yelkenlim Olsa

Annemin yelkeni olsa açsa da gelse diyordu Candan Erçetin şarkıda.

Ve aynı şarkı ”Aşrı Aşrı Memlekete Kız Vermesinler” de diyordu ama o memleketleri aşalı çok yıllar olmuştu. Şimdi beni ilgilendiren kısım annemin yelkeni olsa kısmıydı.

Benim annemin bir yelkenlisi yoktu. Hatta yüzme de bilmezdi. Hoş bende 32 yaşımda su korkumu ”yeter bee” deyip yenmiş, deli dalgalara kulaçlarımla kafa tutar olmuştum. Artık gemileri kaldıran su beni de kaldırır olmuştu.

Şimdi bu korona günlerinde her zaman sığınağım olan su kenarına atarken kendimi, gözüm yelkenlilere takılır oldu. Madem benim annemin bir yelkenlisi olmamıştı, kendi kızım bari annemin bir yelkenlisi vardı dese ne güzel olurdu.

Şimdilik bir hayal.. Ama hayallerimi gerçekleştirmeyi severim. İlerde neden olmasın, ehliyet alıp altıma bir yelkenli bot çeksem.. Güneşli günlerde, yok yok dalgalı, fırtınalı, bulutlu günlerde de alıp başımı açılsam maviliklere. Gök ile suyun birleştiği çizgiye varmaya çalışsam, kafamın estiği yöne gitsem plansız… Yanıma sadece istediğim kadar eşya alsam az ve öz tıpkı yanıma alacağım insan sayısı gibi.. Bazen tek başıma bazen birkaç yoldaş. Esen rüzgarı gözlerimi kapatıp yüzümde hissetsem… Sonra dalga sesini bastırmasına izin vermeden bir müzik açsam, arabeskliğimin tuttuğu günlerden kalma playlistten bir ”Haydi Söyle” parçası çalsa. Denizi, maviyi, gökyüzünü, umudu ne kadar çok sevdiğimi yeniden hatırlasam bu şarkıyla. Sonra yelkenimin tepe ucuna konan martı eşlik etse bana. Özgürlüğün tadını çıkarsak beraberce. O an karar verdiğim rotamı sabitlesem, sonra sırt üstü ellerimi kafamın altına koyup uzansam.. Masmavi gökyüzü yüzüme arada bir gelen dalga sesi ve sularıyla birleşse.. Mutluluktan yüzümü sürekli sırıtırken bulsam. Ben bunları düşünürken playlist saati şaşırsa da Akdeniz Akşamları şarkısıyla off beee dedirtse bir an da bana.. Şarkıdansa sondaki şiiri eşlik etse o anıma..Dese ki..

Gün doğmadan, deniz…
Deniz daha bembeyazken çıkacaksın yola
Kürekleri tutmanın şehveti avuçlarında

İçinde bir iş yapmanın saadeti
Gideceksin astı kırıkların çalkantısında
Balıklar balıklar yoluna çıkacak karşıcı sevineceksin
Dağları silkeledikçe deniz gelecek eline pul pul
Ruhları sustuğu vakit martıların
Kayalıklarda ki mezar taşlarından birden bir kıyamettir kopacak
Deniz kızlarımı dersin
Ağlar mı dersin bayramlar,  seyranlar mı,
Gelin alayları, teller duvaklar, akasyalar mı

Hey ne duruyorsun be at kendini denize
Geride bekleyinin mi var aldırma
Görmüyormusun her yanda hürriyet
Yelken ol duman ol balık ol su ol
Git gidebildiğin yere…

Haluk Levent’e eşlik ediyorum sesimin iğrençliğine aldırış etmeden.. Bağıra bağıra düet yapıyoruz kendisiyle, kendisinin ruhu bile duymadan. Sesimin kötülüğünden midir yoksa rock sevmeyen bir martı oluşundan mıdır bilmem yelkenlimin tepesinde bana eşlik eden martı birden uçup gidiyor. Canın sağolsun diyorum, bu sese kim katlanırdı ki zaten 🙂 Bana eşlik ettiği için teşekkür ediyorum arkasından süzüle süzüle gidişini izlerken.

Ara ara çok yakınımdan olmasa da başka yelkenliler geçip gidiyor. Ben yoluma devam ediyorum. Martının gidişiyle ben de doğrulup biraz etrafı izliyorum. Mis gibi kokuyu içime çekiyorum. Güneşin batışına az kaldı. Asıl amacım yelkenli de durup onu izlemek. Evet evet işte Doğu’dan Batı’ya gün içinde epey yol kateden güneş batmak üzere. Bu akşam kızıllığı, gökyüzünde bir renk cümbüşü yaşatıyor. Çarşaf gibi olan su sanki tüm sahneyi güneşe bırakıyor, rol çalmak istemiyor yani… Ve ben bu manzaraya karşı hayallere dalarken son şarkı çalıyor playlistimden…